El hombre avaro es muy indigno, y no es querido de ninguno de los ciudadanos. Reprende al mayor y alaba al menor. La virtud es agradable a o para unos y el placer a o para otros. Pronom bres personales.
Se declinan como sigue: P rim era p e rso n a. Segunda p e rso n a « Singular. Plu ra l, N om. Plu ra l. L o s genitivos eius sin g. Presente de indicativo de amar. Unus, concordando con el substantivo, significa a veces «solo»; v. Units pater me amat — Solo el padre me ama, V o c a b u la r io , porcus, i, m.
Ego eum amo. Tu eius fratrem amas. Nos eorum fratrem amamus. Vos eius sororem amatis. Dona eius mihi uni grata sunt. Agri agricolis multos fructus dant et eis gratissimi sunt. Mater filium amat, egoeam laudo. Matri filius poma dat, ego eum laudo. Tu mihi dona meliora quam eis das. Omnes sese amant.
Nemo non cada cual sibi benignus est. Nosotros los amamos a ellos , y ellos nos aman a nosotros. Su constancia de ella es agradable para ellos. Adjetivos posesivos. Mercator sua laudat, aliena culpat. Puer vobis carus est; nonne sororem eius amatis? Soror tua, 0 amice, patrem suum non amat. Nos vestri sumus memores; sed nemo vestrum nostri memor est.
Laudamus aliena, nostra non curamus. Cur non agros vestros curatis, agricolae ignavissimi? Interdum tui immemor est. Ninguna de nosotras alaba tu locura. Iste, ese. Se declina exactamente como ille. V irg ilio H om erus, i, m. H om ero vitiosus, a, um vicioso.
Non idem labor iisdem semper iucundus est. Amicus iste fratrem suum non amat. Non idem donum nautis et agricolis gratum est. Num amicarum ipsarum mores culpatis?
Quis centum annos vivit? Todos amamos la misma patria. Alabamos la conducta de este hombre y le amamos. Las mismas cosas no gustan siempre a las mismas personas. Pronom bres relativos e interrogativos. Qui, que, el cual. El adjetivo interrogativo Q u i , es simplemente el relativo usado en calidad de adjetivo interrogativo ; v. El neutro tiene, como siempre, los casos nom. Qui sibi benigniores sunt, ii non semper ab amicis laudantur. Quis hos milites ducit? Quod periculum eos'terret?
Cuius verba me culpant, eum non laudo. Quibus rex dona dat, eos non semper amat. Cui patria cara est, is bonus civis est.
II,— i. Los amigos aman a los que aman a los suyos. El verbo. Hay dos voces: activa y pasiva; cuatro modos: infinitivo, indicativo, subjuntivo, imperativo; tres inflexiones verbales: gerundio, participio, supino. Para poder conjugar un verbo, es preciso saber el infinitivo de presente, la 1? Ejemplo: amare, amo, amavi, amatum o : amo, amavi, amatum, amare.
In fin itiv o. Presente : am-are amar P erfecto: am-avisse haber amado F u tu r o : am-aturus -a, -um esse haber de amar. P re s,: am-ans, gen. Singular, P lu ra l. Fu tu ro imperfecto. Prescrite : mon-ere advertir Perfecto: mon-uisse haber advertido F uturo : mon-iturus a, um esse haber de advertir. Presente, reg-am y o rija, etc. In fin itiv o , Presente : rjg-ere regir Perfecto: rexisse haber regido F u tu r o : rec-iurus a, um esse haber de regir. Sidera iter nautis monstrant.
Dabo libros eis, si rogabunt. Qui nos culpatis, vosne ipsos emendatis? Nemo tam pravos mores laudat. Te pido me muestres el camino de la ciudad. Concordancia del verbo con el sujeto. Milites ferro ignique agros regis sui vastaverunt.
Quos quondam castigavistis, ei iterum peccarunt. El infinitivo. Para formar los casos oblicuos, sirve el gerundio. Quis non divitias comparare optat? Amicum amare praesentem dulce est ; desiderare absentem est tristissimum. Es triste para el hombre el haber pecado. Muy grato es para todos el haber vencido graves peligros con sabios consejos. Emendate mores vestros. Ne sontes pcenam vitent, 4. Amemus amicos, inimicos ne vituperemus. Virgines Vestales ignem curanto. Amemos a los amigos ausentes.
No alabes a los hombres malos. Que diez muchachas lleven la imagen de la diosa. Alabemos la virtud y no castiguemos el bien. Tulio es culpable; que no se le perdone el castigo. No culpemos a aquellos que merecen — son dignos de alabanza.
Esta regla II lleva el nombre de «Consecutio temporium. Nauta sidera observabit, ne ex itinere erret. Nostri terram vastaverunt, ut hostes ad pugnam provocarent. Parate arma, cives, ut hostem propulsetis. Castigavi te, ut mores emendes.
Hemos preparado las armas para rechazar al enemigo. Hemos castigado al muchacho para que enmiende su conducta. L a pregunta que no depende de otro verbo, se llama directa ; indirecta es la que depende de otro verbo ; v. Renuntiate mihi, o exploratores, hostisne eo loco insidias paret. Explorabamus, num hostes huc properarent.
Rogavit patrem, num domum pararet, ut nos in ea habitaremus. Cuando el mandato es negativo, se emplea el verbo veto, vedar, que igualmente es seguido de acusativo con infinitivo.
Imperavit agricolis rex, ut frumentum comparent. Quantum cuique debetis, tantum curate ut detis. Manda a los soldados que preparen las armas.
Aquellos a quienes Ud. Eso es claro aun para los ciegos. D e casi todos los superlativos y de muchos adjetivos en us, a , um, se puede formar el adverbio, cambiando us en e ; v. Filii Deum quotidie orabant, ut 'pater tute viveret. Dux, cum exercitum collegisset, in Galliam contendit. Hostes, cum tuba cecinisset, in campum descenderunt. Corrige tus errores, porque injurian a tus amigos. Procura, amigo, corregir tus errores, no descuides ni uno solo, g.
No hay peligro de que no venzamos a nuestros adversarios. El verbo sum, ser o estar. Subjuntivo de futuro. Presente : esse ser o estar Perfecto : fu isse haber sido o estado Futuro fu tu r u s a, um esse, o fo r e haber de ser o estar. P a rticip io. Quando veniet pa ier tu u s? Gratas esto, puer, si amicos benignos habere optas. Interrogavi puellam, nonne matri obeditura esset.
Filium parentes nutriturum cur culpas? Ecce, ve'niunt gladiatores, imperatorem salutaturi. Contemplavi fratrem Petri legentem. In urbe eram, cum triumphator intraret. La orden del general era bochornosa para los soldados, que no esperaban part. Futuro perfecto. P lural. Gerundivo : am-andus, a, um que debe, o ha de ser amado. Indicativo, P lu ra l.
Futuro imperfecto. Singular, Indicativo. Presente: reg-i ser regido. Perfecto : rectus a, um esse o fu isse haber sido regido. F u tu ro: rectum indeclin. Gerundivo : reg-endus, a, um que debe o ha de ser regido. P lu r a l, Presente.
F u tu ro: auditum indecl. El participio del tiempo pasivo debe concordar con el nombre a que se refiere. Hostis, tandem superatus, ab imperatore nostro fugatus est. Pregunta si los muros y las puertas han sido defendidos por los ciudadanos. Nutriendus est nobis pauperrimus ille puer, qui a patre ipso non nutritus est.
Cura ne periculo terrearis. Noli, nolite. Albane an atra erat vestis? Miles, iam telum coniecturus, hostem iacentem aspexit. Arma nobis capienda sunt, ne tyrannus, vel tyranni milites, bona nostra diripiant.
Super navem turrem exstruxeramus. Super hac re cupiebam vobiscum deliberare. EI ablativo absoluto. No debe emplearse el ablativo absoluto cuando el nombre con que el participio va unido, es al mismo tiempo sujeto o atributo de la frase principial ; v. Los compuestos del verbo esse adesse, inesse, etc. Abest quin no se puede emplear sino con un sujeto impersonal, como multum, nihil, paulum, etc. Multum abest quin significa «falta mucho para»; v. Non prodest tibi flere. Nostri urbi murum circumdederunt.
Verbos deponentes. Infinitivos y participios son, pues, como sigue: Infinitivos. Presente : hortari exhortar Perfecto; hortatus a, um esse haber exhortado F u tu r o : hortaturus a, um esse haber de exhortar. Los verbos fungor functus sum, fungi cumplir; fru o r fruitus o fructus sum, fr u i gozar de; utor usus sum, uti usar ; vescor falta perf. Ne mentitus sis, mi fili. Miserere Balbi, viri iustissimi, quem nemo adhuc misertus est.
Regno potitus, promissorum statim oblitus est. Ttillius negat amicum tuum advejiisse — T u lio n iega que tu am igo ha llegado. Quis nescit solem luna maiorem esse? Interrogavi, num captivos vinxisset: respondit nondum se vinxisse, cras autem vincturum esse.
Certum erat urbem ab ipsis civibus incensam esse. Certum est nunquam fore ut urbs a te capiatur. Verbos impersonales. Licebit hosti nocte ex urbe proficisci.
De hac re libitum est mihi plura scribere, xi. Licet aunque omnes fremant, consilium meum non muto. Possum ; volo, holo, malo; fero. Presente : posse, poder Perfecto : potuisse, haber podido F u tu ro : falta. F uturo imperfecto. Form as irregulares. Voz activa. Indicativo de presente. Infinitivo de presente. Subjuntivo de imperfecto. Subjuntivo de imperf. Form as regulares. Futuro imperf. Fres, de subj. Partie, de pres. Gerundio : ferre, ferendi, etc.
Futuro perf. In fin. Voz pasiva. Como ya se ha explicado en otro lugar, debe ir en subjuntivo el verbo de toda frase indirecta; v. Nonne miles es? Nonne scutum fers et arma? Interrogavi, nonne milites essent? Com- peristine quot nostrorum in hoc tam funesto proelio ceciderint? Idem velle atque idem nolle — ea demum est vera amicitia. Semper fugere quam mori maluistis. Eo, ivi, itum, ire, ir. Subjuntivo,' Indicativo.
G erun dio : Gen. Supino : itum. Cum iam mulieres liberique flumen auctum imbribus tran- siissent, curavit imperator ut senes transirent. Peribit iste, nisi celeriter redieris. Pudet me abiisse; redire statim volo. Unus tantum ado. E jercicios. Nonne hoc nefas visu est? Mittendi sunt Athenas legati pacem petituri. Del gerundio y gerundivo. Quid vultis, 'legati? Nonne ad pacem petendam parati estis? Tunc quidem ab inimicis nostris ridebatur; nunc nobis ridendum est.
Rogavit me ut venandi causa plures equos colligerem. Im perf. Futuro perfecto : Indic, factus ero, fiactus eris, etc. Imperativo : fi, fite. Infinitivo: fieri, factus esse, factum iri o fu tu r u m esse. Nocte dormire non potest — No puede dormir de noche.
Dicitur urbs abhinc centum annos floruisse. D el ablativo y del dativo. Magno timore sum, sed spero mox fore ut puer convalescat. Centurioni, viro summa probitate, promittenti se venturum esse, nonne tu credes?
Num vitam rdsticam crimini esse putas? Del genitivo. N on cuiusvis est hoc facere — No es asunto de cualquiera hacer esto. L o s verbos que significan «acusar, absolver, condenar, reprender», etc. Omnium regionum, id temporis, Gallia et frugum et metallorum fertilissima esse videbatur. Otros casos en que se em plea el subjuntivo. QI junciones ita, tam ut, de modo que, cum, ya que, como — cuando ; v. Amemus — Amemos. Bonorum exempla imitemur, malorum caveamus. Mittamus legatos qui pacem petant.
Quod frater tuus me non celavit, id cur tu occuluisti? Num te iubente consul secures sumpsit posuitque? Inter occulta et sepulta non multum interest. Hic, quamvis male sevisset, sperabat se bene messurum esse. Itane mentieris?
Aut non erat paciscendum, aut, si pactus est, standum est promissis. Iam pridem colonum admonebam, ut pirum fructu gravatam et iam lapsuram fulciret. Hoc sermone perte'rriti, suam quisque domum con- iurati dilapsi sunt, Hunc panem ne furi quidem invidere possim. Tuas messes, ut aiunt, ussisti. Interest y re fert, «importa», tienen la persona a quien importa en genitivo; v.
Interrogavi colonum, nUm domi sedens murmur maris exaudire posset. Dicebat homo sponte sua se venisse: sed frons ipsa testabatur eum adesse invitum. J -are — distar, do, dedi, datum, dare — dar. J -are — estar fuera. J -ere — necesitar. L ista de los v. Kalendis K a le n d is 2. III N on. I V pridie 5. V III 7. V III a. V Idus Ian. III I V pridie X III a. III a. III pridie 3 1. Q uir. M ecanismo general del idioma.
Estructura de las voces. II5 bien abierta, produce el sonido a. V oces primitivas y derivadas. En estos derivados gramaticales la idea del primitivo, del cual se forman esos derivados, es la idea principal y dominante respecto de las ideas accesorias de los derivados; v.
Reglas generales. L os substantivos se formaron generalmente del ablativo del singular de la voz latina correspondiente ; v.
Otros substantivos se formaron del plural, como, v. II9 aumentativos y sobre todo diminutivos. Las voces latinas que tienen este diptongo, lo mudaron en e al romancearse ; v. Conmutada en ch en «chantre, chinche», formados de cantore, cimice; conmutada muy a menudo en g , v. L a e queda frecuentemente conmutada en ie, como en «cierto, ciervo, tierra», de certo, cervo, terra. L a f se ha conmutado con frecuencia en h al principio de las palabras, como en «hacer» de facere, «horca» de fu rca , «hurto» de fu r to , etc.
L a g de los vocablos latinos se encuentra a menudo conmutada en c en los correspondientes castellanos; v. Se ha conmutado esta letra muy frecuentemente en e, como se ve en «beber, cerca, lengua», etc. Encontramos la o conmutada en a en «langosta, navaja», de locusta, novacula; conmutada en e, como en «hermoso, redondo» de formoso, rotundo; en u en otras palabras, como «culebra, cumplir, lugar, nudo», de colubra, complere, loco, nodo; en ue, como en «bueno, buey, cuerpo, fuerte», etc.
En castellano se ha conmutado esta 2 en c cuando antecede a la e; v. P rolog us. Duplex libelli dos est: quod risum movet, Et quod prudenti vitam consilio monet. Malefacere qui vult, nusquam non causam invenit. Ad rivum eundem lupus et agnus venerant Siti compulsi: superior stabat lupus, Longeque inferior agnus.
Tunc fauce improba Latro incitatus iurgii causam intulit. Cur, inquit, turbulentam fecisti mihi Aquam bibenti? A te decurrit ad meos haustus liquor. Repulsus ille veritatis viribus: Ante hos sex menses male, ait, dixisti mihi. Respondit agnus: Equidem natus non eram. Pater, hercule, tuus, inquit, maledixit mihi. Atque ita correptum lacerat iniusta nece. Mance regem petentes. Peior medicina malo. Hinc, conspiratis factionum partibus, Arcem tyrannus occupat Pisistratus.
Hoc mersum limo quum iaceret diutius, Forte una tacite profert e stagno caput, Et explorato rege, cunctas evocat. Tum misit illis hydrum, qui dente aspero Corripere coepit singulas. Furtim igitur dant Mercurio mandata ad Iovem, Afflictis ut succurrat. G ra cu lu s superbus. Quiesce in pelle propria. Tumens inani graculus superbia Pennas, pavoni quas deciderant, sustulit, Seque exornavit; deinde contemnens suos, Formoso se pavonum immiscuit gregi.
Illi impudenti pennas eripiunt avi, Fugantque rostris. Tum quidam ex illis quos prius despexerat: Contentus nostris si fuisses sedibus, Et quod natura dederat voluisses pati, Nec illam expertus esses contumeliam, Nec hanc repulsam tua sentiret calamitas.
E jercicios de lectura. Canis na tans. Amittit merito proprium, qui alienum appetit. Vacca, cap ella, ovis et leo. Potentioris sodetatem fu g e. Hi quum cepissent cervum vasti corporis, Sic est locutus, partibus factis, leo: Ego primam tollo, nominor quia leo; Secundam, quia sum fortis, tribuetis mihi; Tum, quia plus valeo, me sequetur tertia; Malo affligetur,.
Improbarum improba sololes. V u lpes a d p erso n a m tragicam. Stultorum honor inglorius. Personam tragicam forte vulpes viderat: O quanta species, inquit, cerebrum non habet!
Hoc illis dictum est, quibus honorem et gloriam Fortuna tribuit, sensum communem abstulit. E jercicios de lectura, V I I I. Malos tueri haud tutum. Qui pretium meriti ab improbis desiderat, Bis peccat: primum, quoniam indignos adiuvat; Impune deinde abire quia iam non potest.
P a sser et lepus. Ne insultes miseris. Sibi non cavere, et aliis consilium dare Stultum esse, paucis ostendamus versibus. Oppressum ab aquila, fletus edentem graves, Leporem obiurgabat passer: Ubi pernicitas Nota, inquit, illa est? Dum loquitur, ipsum accipiter necopinum rapit, Questuque vano clamitantem interficit.
Lepus semianimus mortis in solatium : Qui modo securus nostra irridebas mala, Simili querela fata deploras tua! A s in u s et leo venantes. Ridicula m imbelli virtutis ostentatio. Virtutis expers, verbis iactans gloriam, Ignotos fallit, notis est derisui. Venari, asello comite, quum vellet leo, Contexit illum frutice, et admonuit simul, Ut insueta voce terreret feras, Fugientes ipse exciperet. Cervus a d fon tem.
Ad fontem cervus, quum bibisset, restitit, Et in liquore vidit effigiem suam. Ibi dum ramosa mirans laudat cornua, Crurumque nimiam tenuitatem vituperat. Venantum subito vocibus conterritus, Per campum fugere coepit, et cursu levi Canes elusit. Quicumque amisit dignitatem pristinam, Ignavis etiam iocus est in casu gravi. Defectus annis, et desertus viribus Leo quum iaceret, spiritum extremum trahens, Aper fulmineis ad eum venit dentibus, Et vindicavit ictu veterem iniuriam; Infestis taurus mox confodit cornibus Hostile corpus.
N e magnus tenuem despicito. Vulpinos catulos aquila quondam sustulit, Nidoque posuit pullis, ut escam carperent. Contempsit illa, tuta quippe ipso loco. Ab ara vulpes rapuit ardentem facem, Totamque flammis arborem circumdedit, Hostis dolorem damno miscens sanguinis. Aquila, ut periclo mortis eriperet suos, Incolumes natos supplex- vulpi reddidit.
M ilu u s et columbee. Cui fidas, vide. Qui se committit homini tutandum improbo, Auxilium dum requirit, exitium invenit. Tunc de reliquis una: Merito plectimur. S unt etiam sua prcemia laudi. Et improbum reiecit. Forte innoxius Viator est deductus in eundem locum, Feroque viso, rettulit retro pedem. Tunc, diviso tergore, Silvas petivit, homini ut accessum daret. Exemplum egregium prorsus et laudabile; Verum est aviditas dives, et pauper pudor.
Vir dolosus seges est mali. Aquila in sublimi quercu nidum fecerat; Feles, cavernam nacta, in media pepererat; Sus nemoricultrix 1 fetum ad imam posuerat. Tum fortuitum feles contubernium Fraude et scelesta sic evertit malitia.
Hunc quoque timore postquam complevit locum, Dolosa tuto condidit sese cavo. Inde evagata noctu, suspenso pede, Ubi esca se replevit et prolem suam, Pavorem simulans, prospicit toto die. Ruinam metuens aquila ramis desidet; Aper, rapinam vitans, non prodit foras. Quid multa? Cervus et boves. Plus videas tuis oculis quam alienis. Hic bos latenti: Quidnam voluisti tibi, Infelix, ultro qui ad necem concurreris, Hominumque tecto spiritum commiseris?
At ille supp'ex: Vos modo, inquit, parcite; Occasione rursus erumpam data. Spatium diei noctis excipiunt vices ; Frondem bubulcus affert, nec ideo videt. Eunt subinde et redeunt omnes rustici, Nemo animadvertit; transit etiam villicus, Nec ille quidquam sentit.
Tum gaudens ferus Bobus quietis agere coepit gratias, Hospitium adverso quod praestiterint tempore. Sed ille, qui oculos centum habet, si venerit, Magno in periclo vita vertetur tua. A n u s ad am phoram. Hoc quo pertineat, dicet, qui me noverit. P a n th era et pastores. Benefico bene erit. Solet a despectis par referri gratia. Panthera imprudens olim in foveam decidit. Nox insecuta est; abeunt securi domum, Quasi inventuri mortuam postridie.
At illa, vires ut refecit languidas, Veloci saltu fovea sese liberat, Et in cubile concito properat gradu. A p e s et fu c i, vespa iudtce. Opus artificem probat. Apes in alta quercu fecerant favos.
Hos fuci inertes esse dicebant suos. Lis ad forum deducta est, vespa iudice. Fuci recusant; apibus conditio placet. Tunc illa talem protulit sententiam: Apertum est, quis non possit, aut quis fecerit, Quapropter apibus fructum restituo suum. A rb ores in deorum tu tela. Fructu, non foliis, arborem cestima.
Olim, quas vellent in tutela sua, Divi legerunt arbores. Minerva admirans, quare steriles sumerent Interrogavit. Causam dixit Iupiter : Honorem fructu ne videamur vendere. Ejercicios de lectura, Tum sic deorum genitor atque hominum sator: O nata, merito sapiens dicere omnibus : Nisi utile est quod facimus, stulta est gloria. Fabella admonet nihil facere quod non prosit. Tuis contentus, ne concupiscas aliena.
Noli affectare quod tibi non est datum, Delusa ne spes ad querelam recidat. Canis et lupus. Liber inops servo divite felicior. Quam dulcis sit libertas breviter proloquar. Cani perpasto macie confectus lupus Forte occurrit.
Ego, qui sum longe fortior, pereo fame. Dum procedunt, adspicit Lupus a catena collum detritum canis. Unde hoc, amice?
Affertur ultro panis, de mensa sua Dat ossa dominus, frusta iactat familia, Et, quod fastidit quisque pulmentarium. Sic sine labore venter impletur meus.
V u lpes et draco. Avarus auri custos, non dominus. Vulpes cubile fodiens, dum terram eruit, Agitque plures altius cuniculos, Pervenit ad draconis speluncam intimam, Custodiebat qui thesauros abditos.
Quem fructum capis Hoc ex labore? Nullum, inquit ille; verum hoc a summo mihi Iove attributum est. Abiturus illuc, quo priores abierunt, Quid mente caeca miserum torques spiritum? Servio Sulpicio S. Hagesaretus Larissaeus, magnis meis beneficiis ornatus,. Acilio Procos. Caio Flavio, honesto et ornato equite Romano, utor valde familiariter. Fuit enim generi mei Cai Pisonis pernecessarius, meque diligentissime observat et ipse, et Lucius Flavius, frater eius.
Quapropter velim ut honoris mei causa, quibus rebus honeste et pro tua dignitate poteris, quam honorificentissime, et quam liberalissime Caium Flavium tractes. Id mihi sic erit gratum, ut gratius esse nihil possit. Philippo Procos. Gratulor tibi, quod ex provincia salvum te ad tuos recepisti, incolumi fama et re publica. Ei te vehementer succensuisse audivi, et moleste tuli.
De re nihil possum iudicare, nisi illud mihi certe persuadeo, te talem virum nihil temere fecisse. Sed mihi ita persuadeo potest fieri, ut fallar eam rem laudi tibi potius quam vituperationi fore.
Quid fieri possit, et quid mea causa facere possis nam quid velis, non dubito , velim, si tibi grave non erit, certiorem me facias.
Tullius Tironi Salutem. Exspecto tuas litteras de multis rebus, te ipsum multo magis. Demetrium redde nostrum, et aliud, si quod potest, boni. Et, si ob eam rem moraris, accipio causam: si te id non tenet, advola. Litteras tuas valde exspecto. Cicero Trebatio S. Metello Nep. Fabio S. Meus animus erit in te liberosque tuos semper, quem tu esse vis et qui esse debet. Tullius Tironi S. Tertio die abs te ad Alysiam accesseramus. Leucade aut te ipsum aut tuas litteras putabam me accepturum.
Quantum me diligis, tantum fac ut valeas, vel quantum te a me scis diligi. Cicero S. Bruto Imp, Cos. Plura scribere non debeo, praesertim ad te, quo magistro brevitatis uti cogito. Litteras tuas vehementer exspecto, et quidem tales, quales maxime opto. Tironi S. Andricus postridie ad me venit, quam exspectaram1. Ego omni delectatione litterisque omnibus careo, quas antequam te videro attingere non possum.
Medico mercedis, quantum poscet, promitti iubeto. Id scripsi ad Ummium. Audio te animo angi, et medicum dicere ex eo te laborare. Si me diligis, excita ex somno tuas litteras, humanitatemque, propter quam mihi es carissimus. Nunc opus est te animo valere, ut corpore possis. Id cum tua, tum mea causa facias a te peto. Acastum retine, quo commodius tibi ministretur. Conserva te mihi. Etiam atque etiam vale.
IV Idus2 hora VI. Bruto Imp. Exspectanti mihi tuas quotidie litteras, Lupus noster subito denuntiavit, ut ad te scriberem, si quid vellem. Ego autem, etsi quod scriberem non habebam acta enim ad te mitti sciebam, inanem autem sermonem litterarum tibi iniucundum esse audiebam , brevitatem secutus sum, te magistro. De Bruto autem nihii adhuc certi; quem ego, quemadmodum praecipis, privatis litteris ad bellum commune vocare non desino : qui utinam iam adesset!
Sed quid ago? Altera iam pagella procedit. Vince, et vale. Accepi perbreves tuas litteras, quibus id, quod scire cupiebam, cognoscere non potui ; cognovi autem id, quod mihi dubium non fuit. Nam quam fortiter ferres communes miserias, non intellexi ; quam me amares, facile perspexi: sed hoc sciebam. Illud si scissem, ad id meas litteras accommodavissem. In magno omnes, sed tamen in communi, sumus. Si vales, bene est; ego quidem valeo. Valetudinem tuam velim cures diligentissime. Nam mihi et scriptum et nuntiatum est te in febrim subito incidisse.
Item posthac, si quid opus erit, si quid acciderit novi, facies ut sciam. Cura ut valeas. Si vales, bene est ; ego valeo. Cui utrum obviam procedam, an hic eum exspectem, cum constituero, faciam te certiorem. Tabellarios mihi velim quamprimum remittas. Pridie Idus Sextiles. Multitudinem finitimorum in civitatem recepit; centum ex senioribus elegit, quorum consilio omnia ageret, quos Senatores nominavit propter senectutem. Tunc, cum uxores ipse et populus non haberent, invitavit ad spectaculum ludorum vicinas urbi nationes, atque earum virgines rapuit.
Et cum, orta subito tempestate, non com- paruisset, anno regni trigesimo septimo ad deos transiisse creditus, consecratus est. Postea Numa Pompilius rex creatus est; qui bellum nullum quidem gessit, sed non minus civitati quam Romulus profuit.
Nam et leges Romanis moresque constituit, qui consuetudine proeliorum iam latrones et semibarbari putabantur. Huic successit Tullus Hostilius.
Cum triginta duos annos regnasset, fulmine ictus cum domo sua arsit. Contra Latinos dimicavit, Aventinum montem civitati adiecit et Ianiculum, Ostiam civitatem supra mare sexto decimo milliario ab urbe Roma condidit; vigesimo quarto anno imperii morbo periit. M , 2 de Cenina.
Hic numerum Senatorum duplicavit. Circum Romae aedificavit, ludos Romanos instituit, qui ad nostram memoriam permanent. Muros fecit et cloacas. Capitolium inchoavit. Tricesimo octavo imperii anno per Anci filios occisus est, regis eius cui ipse successerat. Post hunc Servius Tullius suscepit imperium, genitus ex nobili femina, captiva tamen et ancilla. Hic quoque Sabinos subegit, montes tres: Quirinalem, Viminalem, Esquilinum, urbi adiunxit; fossas circum murum duxit.
Primus omnium censum ordinavit, qui adhuc per orbem terrarum incognitus erat. Sub eo Roma, omnibus in censum delatis, habuit capitum octoginta quattuor milia civium Romanorum, cum his qui in agris erant. Postea Ardeam oppugnans, in octavo decimo milliario ab urbe positam civitatem, imperium perdidit. Mox exercitus quoque eum, qui civitatem Ardeam cum ipso rege oppugnabat, reliquit; veniensque ad urbem rex, portis clausis, exclusus est. Cumque imperasset annos viginti quinque, cum uxore et liberis suis fugit.
Hinc Consules coepere pro uno rege duo hac causa creari, ut, si unus malus esse voluisset, alter eum, habens potestatem similem, coerceret. In prima pugna Brutus et Aruns, Tarquinii filius, invicem se occiderunt; Romani tamen ex ea pugna victores recesserunt. Verum tum quoque victus est.
Quarto anno post reges exactos cum Sabini Romanis bellum intulissent, victi sunt, et de his est triumphatum. Eodem anno etiam Magister Equitum factus est, qui dictatori obsequeretur. Anno trecentesimo et altero ab urbe condita imperium consulare cessavit, et pro duobus consulibus decem facti sunt qui summam potestatem haberent, Decemviri nominati. Sublata est decemviris potestas, ipsique damnati sunt.
Verum dignitas tribunorum militarium non diu perseveravit. Nam post aliquantum nullos placuit fieri; et quadriennium ita in urbe fluxit, ut potestates ibi maiores non essent.
Resumpserunt tamen tribuni militares consulari potestate iterum dignitatem, et triennio perseveraverunt. Rursus consules facti. Tertio anno in Sicilia contra Hieronem bellum paratum est. Is cum omni nobilitate Syracusanorum pacem a Romanis impetravit, deditque argenti talenta ducenta. Caio Aquilio Floro, Lucio Scipione consulibus, Scipio Corsicam et Sardiniam vastavit, multa milia inde captivorum adduxit, triumphum egit, In mari pugnatum victusque est.
Fuente: Departamento de Griego I. Fuente: InterClassica. Fuente: I. Universidad Laboral. Fuente: Dipublico. Fuente: Universidad Central de Las Villas.
Fuente: Una Voce Sevilla. Fuente: Repositorio Moodle. Fuente: Universidad de Navarra. Fuente: Amherst College. Fuente: Yale University. Fuente: Flagstaff Unified School District. Fuente: Kenyon College. Fuente: UFSC. Esperamos que te haya gustado y ya estes camino a aprender este maravilloso idioma! Recuerda que «Compartir es Construir».
0コメント